روش‌های شناختی آسیب‌زا در تربیت، با تکیه بر معارف علوی

انسان برای دستیابی به تربیتی مناسب در راستای وصول به سعادت و کمال ابدی برای خود و دیگران، به روش‌های تربیتی همگام با زمان، مکان و موقعیّت موجود نیاز دارد. وی می‌تواند با بهره‌برداری از تجربة گذشتگان و منابع دینی و علمی به این روش‌ها دست یابد. در منابع روانشناسی و علوم تربیتی، از این روش‌ها بسیار سخن به میان آمده است، ولی این منابع کمتر به روش‌های تربیتی زیانبار و آسیب‌رسان توجّه و از آن یاد کرده‌اند. با این توصیف، این مقاله بر آن است که با روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع دینی و داده‌های علوم معاصر، به تبیین مهم‌ترین روش‌های شناختی آسیب‌زا در تربیت پزداخته‌است که عبارتند از: تقلید کورکورانه، تربیت کودک مطابق با شرایط دوران مربّی، موعظه و نصیحت نابجا و بی‌توجّه به ارکان آن و آموزش‌محوری محض. در نهایت نیز راهکارهایی ارائه داده است، همچون به‌روز رسانی مبانی تربیت با استفاده از منابع دینی، ارائة تربیتی آینده‌نگر، رعایت شرایط نصیحت و در اختیار گذاشتن مطالب به کودک به‌اندازه و مطابق با نیاز وی.